پروانه مینوز گندم
آفت مینوز از گیاهان زراعی خانواده گندمیان مخصوصا گندم، جو، یولاف و برخی از علف های هرز مانند پنیرک، خردل وحشی، پیچک و... تغذیه می کند. مینوز گندم در سال، یک نسل دارد که حدود 4 ماه فعال بوده و لاروهای جوان، در شرایط عادی حدود 8 ماه و در شرایط ضروری تا 54 ماه در عمق 30-15 سانتی متری خاک در حالت دیاپوز باقی می ماند.
لاروهای جوان با فراهم شدن شرایط مناسب و حتی در مرحله ای که گندم درمرحله 3-2 برگی است، برروی گیاه مستقر می شود. این لاروها از نوک برگها وارد شده و از پارانشیم بین دو برگ تغذیه کرده و فضولات خود را داخل حفره ای که ایجاد کرده میریزند.
خسارت این آفت با ایجاد خطوط نامنظم برروی برگ(تونل های تغذیه ای) باعث میگردد که سطح نسبتا وسیعی از برگ ابتدا کرم رنگ و سپس قهوه ای دیده شود. تغذیه لاروها از پارانشیم برگ باعث کاهش میزان سطح فتوسنتز کننده گیاه شده و در تراکم بالا مزرعه را کامل خشک می کند.
در سالهایی که در پاییز بارندگی متوالی داشته باشیم، لاروهای جوان از حالت دیاپوز خارج شده و در صورتی که در بهمن و اسفند کاهش نزولات جوی مواجه شویم شدت خسارت به دلیل کاهش رشد رویشی شدید تر می شود. هم چنین در مناطق با رطوبت کم خسارت بیشتر است و مزارع دیم کانون مناسبی برای این آفت می باشد.
مدیریت آفت مینوز:
الف) مبارزه زراعی
تناوب زراعی: تناوب زراعی با محصولات غیر گندم وجو توصیه می گردد.
شخم: اجرای شخم بهاره بعد از برداشت محصول حداقل به عمق 25 سانتی متر و دیسک زدن بعد از شخم برای کاهش لاروهای تابستانگذران بسیار موثر است.
کوودهی: تقویت گیاهان خسارت دیده از طریق مصرف بهینه کودهای شیمیایی و آبیاری مناسب انجام شود. همچنین بارندگی در مرگ و میر لاروها بسیار موثر است.
ب) مبارزه شیمیایی
در اراضی آبی با اجرای روشهای مبارزه زراعی آفت
به خوبی کنترل می شود و نیازی به مبارزه شیمیایی نیست. در مزارع دیم خسارت آفت اقتصادی بوده و در صورت نیاز به مبارزه شیمیایی در مرحله 4-3 برگی تا اوایل پنجه زنی توصیه میگردد و پس از این مبارزه شیمیایی چندان موثر نخواهد بود.
