در زراعت ارگانیک رعایت تناوب های بهینه زراعی و کشت های مخلوط از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است.

باید تا حد ممکن از روش های بدون شخم یا کم شخم برای آماده سازی زمین بهره گیری شود و از کاربرد کودها و سموم شیمیایی پرهیز شود. 
نظام مدیریت تلفیقی که مبتنی بر استفاده از تمام اجزای محیط پیرامون باشد و جانوران هم بخشی از این نظام به شمار آیند، باید برقرار شود. از این رو لازم است توازنی مطلوب بین تولید محصول های زراعی و دامی ایجاد شود. 
استفاده از پوسان (کمپوست) و پسماند شهری و لجن فاضلاب هم می تواند به عنوان یک کود ارگانیک به شمار آید، ولی یکی از تنگناهای استفاده از این منبع، مقدار بالای عناصر سنگین است که در این مواد وجود دارد.
با توجه به محدودیت های یاد شده یکی از راهکارها جهت کوددهی ارگانیک، بهره گیری از علف های ناخواسته (هرز) و بقایای گیاهی به صورت چالکود یا کانال کود در طول فصل رشد می تواند به عنوان یک کود سبز عمل کند.
افزایش فعالیت باکتری های تقویت کننده رشد گیاهان استقرار هر چه بیشتر قارچ-ریشه و سرانجام تقویت باکتری های همزیست تثبیت کننده نیتروژن در خاک، به عنوان تقویت کننده زیستی خاک می باشد. 
در صورت نیاز، مبارزه با علف های هرز باید به روش های مکانیکی و غیر شیمیایی صورت گیرد و از سوزاندن پوشش گیاهی پرهیز شود. 
و در آخر تولید با پیشگیری از تخریب محیط زیست، تهدید منابع طبیعی و به هم خوردن تعادل بوم نظام ها انجام شود.

واژه ی (Organic)، معانی گوناگونی دارد که از میان آن ها، مربوط به موجود زنده (Organism) یا جانداران بیشتر رایج است. کاربرد این واژه در کشاورزی ارگانیک، بر این مبنا است که در آن، مزرعه به عنوان یک موجود زنده در نظر گرفته می شود. 
کشاورزی ارگانیک که به نام های کشاورزی زیستی، کشاورزی بیولوژیک، کشاورزی بوم شناختی، کشاورزی زاینده و کشاورزی طبیعی خوانده می شود، نوعی کشاورزی قانونمند و متکی به معیارها و ضوابط خاص بوم شناسانه است.
در کشاورزی ارگانیک هدف پایداری تولید ولی نه الزاما به بیشینه رساندن آن است. 
در این نوع کشاورزی، عوامل انسانی و جوامع تولید کننده و مصرف کننده، در قالب مجموعه ای جدا ناپذیر نگاه می شوند و به اصول سلامت (خاک، آب، گیاهان، جانوران و محیط زیست)، بوم شناسی (بر اساس سیستم ها و چرخه های اکولوژیکی)، انصاف و عدالت (با توجه به فرصت ها و قابلیت های زندگی و محیط های عمومی) و مراقبت (حمایت از سلامت و آسایش نسل های بعد و محیط، توجه خاصی مبذول می شود.
حفظ تنوع زیستی مبنای تولید در این نوع کشاورزی است و زنجیره غذایی از تولید تا توزیع، بازاریابی، فراوری و مصرف، همه مدنظر قرار دارند.
کاربرد آن دسته از افزودنی های غذایی که به ظاهر برای حفظ رنگ، طعم و بهبود مزه است ولی برای سلامت انسان در عمل خطرناک است نیز، ممنوع می باشد. 
کشاورزی ارگانیک، باوجود کاهش درکمیت مواد غذایی، به کیفیت آن پرداخته و همچنین بر حفظ و نگهداری از منابع پایه کشاورزی استوار است.

کشاورزی زیستی، طبیعی یا ارگانیک (organic farming) نوعی کشاورزی است که در آن مصرف کودهای شیمیایی و سموم دفع آفات نباتی در تولید محصولات به شدت محدود شده است.