بهترین زمان برداشت، هنگامی است که دانه زیر دندان بشکند و له نشود. جهت انبار نمودن نخود باید دارای رطوبتی کمتر از 16 درصد باشد. زمانی که رطوبت مزرعه برای برداشت مناسب باشد با انجام تنظیمات خاصی در قسمت کوبنده و ضدکوبنده کمباین با استفاده از هِد مخصوص برداشت نخود انجام می شود. 
در برداشت دستی با استفاده از نیروی انسانی اقدام به چیدن محصول نخود می شود.

آبیاری در نخود در چند نوبت انجام می شود. نوبت اول آبیاری بعد از کاشت و در صورت فراهم نبودن رطوبت برای جوانه زدن صورت می گیرد و نوبت های بعدی بسته به شرایط خاک و محیط از هنگام به گُل نشستن تا رسیدن دانه ادامه خواهد داشت. 
زمان ظهور گل ها 60 تا 50 روز بعد از سبز شدن دانه ها و تاریخ ظهور غلاف ها 90 تا 80 روز بعد از سبز شدن است. در واقع نوبت های بعدی آبیاری در بهار به تعداد 3 الی 4 مرتبه به فاصله هر 7 الی 10 روز یک بار از شروع گلدهی تا رسیدن دانه ها ادامه دارد.

برای تعیین میزان کود مورد نیاز در زراعت نخود، مناسب ترین شیوه انجام آزمون خاک می باشد. بر اساس آزمون خاک نوع و میزان کود مورد نیاز زمین به آن اضافه می شود. 
به دلیل وجود گره های تثبیت کننده ازت اتمسفری روی ریشه نخود، میزان نیاز این زراعت به ازت کم می باشد و کود ازت را به عنوان استارتر رشد اضافه می کنیم، که این عمل موجب افزایش محصول در اراضی شنی لومی و یا اراضی که از نظر ازت فقیر هستند، می شود. 
ازت شروع کننده نه تنها در افزایش محصول نخود، بلکه در تولید خود ازت هم مفید است. چون نخود جزء گیاهان تثبیت کننده ازت می باشد و اگر شرایط برای فعالیت همزیستی بین باکتری و گیاه فراهم باشد، نیازی به افزودن بیش از حد کود ازت نیست.
در صورتی که در خاک میزان فسفر، کمتر از 2 پی پی ام باشد، مقدار 90- 50 کیلوگرم در هکتار فسفر خالص در یک هکتار بدون تماس با بذر در عمق پایین تر از بذر استفاده می شود.
به کار بردن عناصر کم مصرف مانند روی، آهن، منگنز و مولیبدن شرایط مطلوبی برای فعالیت ریزوبیوم ها و تثبیت ازت فراهم می کند. 
سولفات روی تا 20 کیلوگرم، منگنز تا 10 کیلوگرم در یک هکتار استفاده می شود و همچنین آهن 5 درصد به صورت محلول پاشی بر روی برگ ها قابل توصیه است.

شیرین بیان Glycyrrhiza glabra یک گیاه چندساله از تیره ی Fabaceae و به معنای ریشه شیرین است. در طبیعت به شکل بوته ای رشد می کند و دارای شاخ و برگ فراوان می باشد. شیرین بیان یک گیاه دارویی مهم و پرکاربرد بوده و به علت دارا بودن مواد قندی در صنایع غذایی نیز مورد مصرف قرار گرفته است.

خلّر به طور وسیعی در سرتاسر مدیترانه، خاورمیانه و هند کشت می گردد.

این گیاه با حداقل مراقبت های لازم، رشد کرده و در مقایسه با سایر بقولات می تواند در اقلیم های متنوعی رشد و نمو موفقیت آمیزی داشته باشد.
خلّر به عنوان یک منبع پروتئین بسیار با ارزش برای دام و طیور بوده و به دلیل تحمل بالا، امروزه به عنوان یک گیاه مدل در کشاورزی شناخته شده و می تواند شرایط کم آبی را تحمل نماید.
خلّر در واقع یک گیاه چند منظوره برای چرا، علوفه ی خشک، کود سبز و دانه است، ضمن اینکه این گیاه در تناوب با غلات جهت کنترل علف های  هرز و همچنین فرسایش در اراضی شیبدار از اهمیت بالایی برخوردار است.

این گونه ها به دلیل خوش خوراکی و تحمل بالای چرای مستقیم نسبت به دیگر لگوم ها به عنوان یکی از لگوم های مهم مرتعی یاد می شود.