سماق درختچه ای با برگ های مرکب است که در پاییز تغییر شکل داده و به رنگ سبز مایل به قرمز در می آیند. در اغلب مناطق گرم رویش دارد و میوه ها به صورت شفت، ترش مزه و قرمز مایل به قهوه ای هستند.

صمغ های مترشحه ی گیاهی، یک گروه عمده از هیدروکلوئیدها را تشکیل می دهند. صمغ های مترشحه پلی ساکاریدهایی هستند که تولید آن ها به وسیله ی آلودگی هایی نظیر حمله حشرات، آسیب های مکانیکی و شیمیایی، استرس هاب آبی و دیگر عوامل محرک تنش زای محیطی در برخی گونه های گیاهی القا می شود.

صمغ عربی، تراگاکانت، کارایا، صمغ گاتی، هلو و زردآلو جزء این گروه از صمغ ها می باشند که بسیاری از آن ها طی هزاران سال توسط انسان در سیستم های غذایی مختلف مورد استفاده قرار گرفته اند. 
صمغ های مترشحه جزء اولین قوام دهنده ها، امولسیفایرها و تثبیت کننده ها در مواد غذایی محسوب می شوند. 

صمغ درخت بادام کوهی و صمغ درخت بادام شیرین ازجمله صمغ های تراوشی هستند که به وفور در ایران یافت می شوند. 

صمغ فارسی صمغی است شفاف که از درخت بادام کوهی (Amygdalus scoparia spach)، از خانواده گلسرخیان تراوش میشود.
درختان بادام کوهی که بومی ایران محسوب می شوند، در مناطق وسیعی از کشور به ویژه استان های مرکزی می رویند. این صمغ به نام های زدو، شیرازی و آنگوم نیز معروف است.
از درخت بادام شیرین نیز صمغ شفاف و کاملا شبیه به صمغ درخت بادام کوهی تراوش میشود. متأسفانه به دلیل تشابه ظاهری و عدم مطالعات کافی در این زمینه گاها هر دو نوع صمغ تحت عنوان صمغ فارسی یا صمغ زدو شناخته می شوند. درحالی که این دو نوع صمغ ازلحاظ ساختاری و خواص فیزیکوشیمیایی کاملا متفاوت می باشند. 
از طرف دیگر با توجه به تعداد کم مطالعات انجام شده روی این دو نوع صمغ، در تجارت آن ها را به اشتباه و تنها به دلیل تشابه ظاهری، صمغ عربی می نامند. درصورتیکه صمغ عربی از شیره خشک شده ساقه و شاخه های گیاهی به نام آکاسیا استحصال می شود. اما صمغی که از ایران تحت عنوان صمغ عربی صادر می شود، از درخت بادام کوهی و بادام شیرین استحصال می شود.