عنصر آهن جزء یکی از 16 عنصر حیاتی برای رشد گیاهان به شمار می رود و با توجه به اینکه گیاه به مقدار کمی از آن نیاز دارد، اما همین مقدار اندک نقش بسیار مهمی در متابولیسم گیاه دارد. در بین تمام کودها، سکوسترون آهن تنها کودی است که می تواند کمبود آهن در گیاهان را به طور سریع و در بلند مدت تأمین کند.

الف) روش جنسی(بذر):

افزایش به وسیله بذر؛ مانند گیاهان یکساله، دوساله و بسیاری از گیاهان چندساله‌.

سیستم های کشت آزمایشگاهی؛ کشت گرده و میکروسپور، کشت تخمک مانند میخک، کشت هاگ مانند سرخش و....

ب) روش غیرجنسی:

افزایش به وسیله قلمه (تیل):

قلمه ساقه؛ شامل قلمه چوب سخت؛ مانند انجیر، انگور، گل سرخ، بید، سپیدار و غیره

قلمه چوب نیمه سخت؛ مانند لیمو، کاملیا، خاس و آزاله

قلمه چوب نرم؛ یاس خوشه ای، یاس زرد

قلمه علفی؛ شمعدانی، حسن یوسف و داوودی

قلمه برگ؛ بگونیارکس، برگیا، سانسوریا، بنفشه آفریقایی و اکثر گیاهان آپارتمانی

قلمه جوانه برگ؛ سیاه توت و ادریسی

قلمه ریشه؛ مانند تمشک قرمز و فلوکس

افزایش به وسیله پیوند:

پیوند روی ریشه مانند سیب و گلابی

پیوند روی پاهنگ یا طوقه مانند گردوی ایرانی و درختان همیشه سبز

پیوند روی شاخه که برای اکثر درختان میوه انجام میشود.

پیوند مجاورتی مانند درخت انبه

افزایش به وسیله خوابانیدن روی زمین یا زیر خاک بدون جداکردن از گیاه مادری:

خوابانیدن انتهای شاخه ویا ساقه؛  مانند سیاه توت رونده و تمشک سیاه

خوابانیدن یک ساقه در شیارهایی کنار هم مانند سیب و گلابی و گیلاس

افزایش به وسیله ساقه رونده؛ مانند توت فرنگی

افزایش به وسیله پاجوش؛ مانند تمشک قرمز و سیاه توت

افزودن به وسیله پیاز و سوخ؛ مانند سنبل، سوسن، نرگس و لاله

تقسیم مانند ساقه زیرزمینی مانند زنبق و اختر

اسید هیومیک می تواند به طور مستقیم اثرات مثبتی بر رشد گیاه بگذارد.

عوامل مختلف محیطی و فیزیولوژیکی می‌توانند بر روی ریشه‌دار کردن قلمه‌ها تأثیرگذار باشند. ترکیبات هیدرات‌های کربن، وجود تعداد کافی جوانه یا برگ