هورمون جیبرلین تنش شوری را کاهش میدهد!
گیاهان راهکارهای مختلفی برای مقابله با شوری دارند. مسیرهای بیوشیمیایی که منجر به بهبود تحمل شوری میشود به صورت افزایشی و همزمان عمل میکنند. تجمع و خروج انتخابی یونها، کنترل جذب یونها از ریشه و انتقال آن به برگها، جایگزینی ویژه یونها در سلول و کل گیاه، سنتز مواد سازگار، تغییر در مسیر فتوسنتزی، تغییر در ساختار غشایی، تولید آنزیم های آنتی اکسیدان و تولید هورمونهای گیاهی از جمله راهکارهای سازگاری با شوری میباشد.
اثرات زیان آور شوری بر گیاه در همه سطوح از کاهش تولید تا از بین رفتن آنها میتواند بوجود بیاید.توقف رشد در همه گیاهان رخ میدهد، اما سطوح تحمل و میزان کاهش رشد در غلظت‌های خیلی زیاد نمک در گو نه های مختلف گیاهی تفاوت‌های زیادی با هم دارند. تغییر وضعیت آبی گیاه باعث توقف رشد، جلوگیری از تقسیم و طویل شدن سلولی و مرگ سلول میشود. تنش نمک بر همه‌ی فرآیندهای اصلی شامل رشد، فتوسنتز، سنتز پروتئین و متابولیسم چربی و انرژی اثر دارد.
تحقیقات نشان داده است که محلولپاشی جیبرلین اثرات منفی شوری را کاهش می دهد، به طوری که در شرایط تنش شوری، محلولپاشی 200 میلی گرم در لیتر جیبرلیک اسید، موجب افزایش سطح و تعداد برگ، وزن خشک گیاه، میزان پرولین و پتاسیم برگ می گردد. جیبرلین موجب کاهش سدیم و افزایش پتاسیم برگ و درنتیجه موجب افزایش نسبت پتاسیم به سدیم برگ نیز می شود. چنین به نظر میرسد که محلولپاشی جیبرلین از طریق کاهش جذب یون سدیم و افزایش پتاسیم و پرولین در برگ باعث افزایش سازگاری گیاه در شرایط تنش شوری می گردد.
